Anasayfa / Sinema / Klasik Filmler / Seven Samurai / Yedi Samuray (1954, Akira Kurosawa)

Seven Samurai / Yedi Samuray (1954, Akira Kurosawa)

Eastern sineması yüz küsur yıllık tarihi boyunca bir zaman dilimine yerleştirilecekse bu 1950–1965 yılları arasında olmalıdır bana göre. Akira Kurosawa’nın John Ford ve Amerikan westerni hayranlığını bilmeyen yoktur. ’in etkilerini ve formüllerini, Japon kültürüyle harmanlayarak bu türün doğmasına hatta gelişmesine de katkıda bulunmuştur Kurosawa. Doğal koşullar göz önünde bulundurulduğu zaman, rüzgâr yerini yağmura, toz yerini çamura, silahlar yerini kılıçlara (katana-wakizashi) bırakır. Bu nedenle kendi ülkesinde pek anlaşılamamıştır Kurosawa. John Ford westernlerinden etkilenmesine rağmen, kendine özgü sineması ve kamerasıyla tekrardan westernlere ilham vererek bu türün biraz daha yaşamasına katkıda bulunmuştur. Westernlerin 1940–1955 yılları arasındaki gelişimi, 1950–1965 yılları arasındaki eastern sinemasının gelişimi ve son olarak ’in kılık değiştirip spagetti westerne dönüşerek tekâmüle eriştiği 1965–1975 yılları arası şeklinde bir kronolojik ayırmaya kalkışsak sanırım yanlış olmayacaktır.

 

Yedi rakamının uğuruyla mı yoksa gerçekten diğer kültür, din veya coğrafyalarla ilintili bir sembol, bir imge olduğu için mi bu kadar kullanılıyor bu sayı araştırmak gerek. İmparator lakaplı ve geleneksel Japon sineması ile batı estetiğini harmanlayan büyük yönetmen Akira Kurosawa imzasını taşıyan () 1954 yapımı. denince akla gelen ilk filmdir dersek yanlış olmaz sanırım.

 

 

Filmimiz 16. yüzyılda, Japonya’nın bilinmedik bir yerinde, bilinmedik bir köyünde, tanrının ve devletin unutmuş olduğu bir köyde geçiyor. Dönemin Japonya’sında yaşayan halkın derebeylerin yönetiminde ve zalimliğin pençesinde yaşamlarını, geleneklerini ve çaresizliğini anlatır yönetmen. Adalet ve mülkiyet kavramlarına da yer veren bu başyapıt, her sahnesinde Kurosawa’nın diğer filmlerinde gördüğümüz hümanizmanın anlatıldığı bir mihenk taşı niteliğinde görsel bir şölen sunuyor bizlere. Filmin geçtiği dönem bize 16. yüzyıl Japonya’sından bir kesit sunuyor ve bakıldığı zaman her yerde bir karmaşanın ve kaosun hüküm sürdüğü bir yeryüzü cehennemini andırıyor.

 

Dünyanın bihaber bu dikta sisteminden döndüğü, buna mukabil aynı şekilde köylülerin de dünyadan bihaber ve korunaksız yaşadığı düşünüldüğü zaman, otorite boşluğunu dolduran ya da bundan faydalanan çetelerin, haramilerin oluşumunu yansıtmaktadır. Buradaki çetelerin amacı asla bir yönetime karşı başkaldırış ya da isyan değil, sadece sefalet içerisinde yaşayan köylülerin yıllık hasattan elde ettikleri ürünleri ele geçirmek, en güzel kızlarını almak vs. şeklinde kendi aralarında oluşturulan sistemden payını alma düşüncesi yatmaktadır.

 

 

Köylüler çaresizdir, ellerinde ne var ne yoksa çetelere vermektedirler; onlar tanrı tarafından unutulmuşluğun bir nevi abidesi konumundadırlar. Ve onlar için bazı şeyleri sorgulamanın vakti gelip geçmiştir aslında. Bu yaşam batağı içerisinde bu şekilde yaşamalarına neden olan kimdir? Nerededir? Ve bu şekilde sorguladıkları yaşamı köyde yaşayan yaşlı ulu bilgeye sorarlar. Ve sonunda bu işe bir çözüm getirmek amacıyla bir olup kendilerini bu beladan kurtarmak için yedi samuray bulmaları kanaatine varırlar. İşin iç yüzüne bakıldığı zaman, bana göre Kurosowa’nın Japon halkına, Japon milletine verdiği bu mesajı almamak elde değil, ki bunu Ran (1985, Kaos) filminde de kralın çocukları için söyledikleriyle pekiştirmek mümkündür.

 

 

Dört köylü kendilerini bu beladan kurtarmak amacıyla ellerinde kalmış son pirinç mahsulüyle birlikte yola koyulur. Köylüler erdem ve kahramanlığın el üstünde tutulduğu, saygı ve sevginin her şeyden önce geldiği; şeref, cesaret ve kahramanlığın düzen sardığı şehre gelirler ve karşılarına kendi köylerini kurtarmak için samuraylar sıralanır. Ne var ki bahsedilen erdemlerin sadece balon vazifesi gördüğü bir şehre geldiklerini samuraylarla tanıştıkları zaman anlarlar. Ve tabii ki bu kadar samuray içerisinde kendi kaderlerini değiştirecek insanı bulmak daha da zorlaşacaktır. Bu da aynı otorite boşluğunun şehirlerde de mevcut olduğunun bir göstergesidir. Çünkü samuray kelimesi, “bir koruma vazifesi üstlenen ”, “o vasfı kendisinde gören savaşçı ” anlamı taşır; şehirde başıboş ve kılıcını kiralama peşinde koşan birçok samuray görmemizin nedeni de budur.

 

 

Asıl hikâye bundan sonra başlar. Köylüler istedikleri samurayları her ne kadar zor aşamalardan geçse de bulmuşlardır. Hasat mevsimine çok az bir zaman kalmıştır ve bir elekten geçirilircesine seçilen kahraman samuraylarımız köylülerle birlikte yola çıkar. Gerçekten “samuraylığın” bilincinde olan ve gerekeni yapmak için yola çıkan samuraylarımızın hem kendilerini hem de köylüleri savaşa hazırlamak için pek az zamanları kalmıştır. Yine aynı şekilde, herkesin dediğini yerine bir emir gibi getiren ve bugüne kadar koyun gibi güdülen köylüler, yine aynı şekilde yedi samurayın dediklerine ve diktelerine karşı gelmeden itaat edeceklerdir.

 

 

 

“Denize düşen yılana sarılır.”

 

 

Köylüler ilk başlarda samuraylara güvenmemektedir. Onların, iktidar boşluğundan yararlanarak köylülere zarar veren, kızlarına göz diken, neredeyse haramilerle eş değer olduklarını, geçmişteki yaşantılarından bilmektedirler. Bir samurayın köyde, eski samuraylardan kalma bir zırh bulması ve bu meta üzerinden köylülerle alay edilmesi, bir başka samuray olan Kikuchiyo’yu (Toshiro Mifune) rahatsız eder. Ve diğer samuraylara çektiği nutuk görülmeye değer bir sahnedir.

 

dinleyin!
çiftçiler…
cimri, üçkâğıtçı, sulu göz,
kaba, aptal ve haindirler!
lanet olsun!
işte onlar bu!
ama onları bu hale kim getirdi?
sizler! sizin gibi samuraylar!
köylerini yaktınız!
çiftliklerini yıktınız!
yiyeceklerini çaldınız!
hepsini köle gibi çalıştırdınız!
kadınlarını ellerinden aldınız!
ve karşı koymaya kalkarlarsa onları öldürdünüz!
peki ya çiftçiler ne yapacaktı?
lanet olsun… lanet olsun…
(ağlayarak dışarı çıkar)

 

 

Evet, yukarıdaki sahne aslında yine aynı şekilde samuray düzeni hakkında da bilgi vermektedir bizlere. Çünkü bağlı bulunan kast sisteminde köylülerin hiçbir hakkı ya da samuray olma lüksleri yoktur. Samuraylık doğuştan kazanılmış bir yetenektir ve babadan oğula geçer. Kurosawa bir nevi bu zihniyeti de eleştirmiştir ve bu açıdan salt bir samuray filmi çekmediğini göstermiştir. —’nin (1962, Harakiri) ile Samurai Rebellion (1967, Samuray İsyanı) filmlerini hatırlayalım.— Onlar her zaman sömürülen, hor görülen insanlardır. Lakin bu duygulu sahnenin ardından samurayların lideri olan Kambei Shimada (Takashi Shimura), Kikuchiyo’ya dönüp şöyle sorar:

 

 

Sen de bir çiftçinin oğlusun değil mi?

 

 

Diğer köylerde yaşayan insanları örnek almayıp bir başkaldırı, bir isyan başlatmaya hazırlanan bu ezilenlerin savaşı, kendisinden sonraki nesillere de örnek teşkil edip diğer köylerin de zalimlere karşı savaşmalarını sağlamada bir kıvılcım niteliği taşımaktadır. Ve tabii ister istemez bu benim aklıma “kurtuluş savaşı”nı getirmiştir. Aslında olayın (Kurosawa’nın bakış açısının) ne kadar evrensel olduğunu bu şekilde görmek mümkündür; çünkü anlatılan şey yine evrensel değerde bir toplumsal savaş, bir birlik olma savaşıdır. Köylüler için bu “pirinçlerini vermeme savaşı”, özgürlük mücadelesine dönüşecektir.

 

 

Filmdeki savaş sahnelerinin çoğunda kullanılan çoklu kamera yönetimi günümüzdeki birçok aksiyon filminde de kullanılmıştır… Ve yine bilindiği gibi yönetmenin yağmuru sevmesi, etrafın çamurla bulanması, atların çekimi ve birçok savaş sahnesi bu epik destanın daha da yücelmesine katkı sağlamıştır.

 

Yazan: Kusagami

sömürü

Hakkında Editör

Bu yazıya da bakabilirsiniz.

karisik-pizza-film-elestirisi-sanatlog.com

Karışık Pizza (1998, Umur Turagay)

Tarantinesk Bir Gangster Filmi Giriş Hollywood’da 80’lerden itibaren başrolünde kadınların yer aldığı polisiyeler çekilmeye başlanmıştır: ...

13 Yorum

  1. Kurosawa… Kurosawa…

    Ustanın klasiklerinden Seven Samurai’ı da SanatLog’da “hakkıyla” ağırladığımızı düşünüyorum. Kendisinin de bir samuray olduğunu düşündüğüm dostum Kusagami’ye Kurosawa’yı ağırlamadaki takdir edilesi konukseverliği için samuraylar adına teşekkür ediyorum… :)

    “Kaybeden biz olduk… Onlar kazandı.” (Kambei Shimada)

    Japon feodal çağında samurai’lerin iktidar kazanması ve güçlenmesi 11. yüzyıl ile artarak devam ediyor. Filmin kurmaca gerçekliği içinde samurai’leri aç fakat onurlarını korumaya çalışırken görüyoruz. Tabii bu söz konusu “yedi samuray” için geçerli; nitekim samurayların çoğu köyleri talan eden birtakım yapılanmaların içine girmişlerdir…

    Filmi -dostum Kusagami gibi- bilge Kurosawa’nın bir başka başyapıtı olarak selamlıyorum…

    Herkese iyi okumalar.

  2. Şimdi işyerinden okudum bu güzel yazıyı ve sıcağı sıcağına yazıyorum yorumumu. Bu destansı filme yakışan bir yazı olmuş diyebilirim. Ellerine sağlık..

  3. Yojimbo gibi Yedi Samuray da çok etkileyici bir film. Toshiro Mifune, Yojimbo’da ciddi bir portre çizmişti lakin bu filmde çok komik bir kompozisyon yaratmış. Bu acımasız savaşta onun da hayatta kalmasını dilerdim..

  4. Kalemine sağlık… 😉

  5. öncelikle ellerinize sağlık, hakikatli bir yazı olmuş. bununla birlikte filmde kullanılan multi-camera sistemi yanında; bu film bazı eleştirmenler tarafından “slow motion”ın kullanıldığı ilk film olarak kabul edilir (Kambei Shimada’nın hırsızın elinden çocuğu kurtardığı sahne).

    bunun yanında yenilikçi olarak addedilebilecek bir de “plot element” söz konusu.

    bu filmdeki her karakter hemen hemen çok ilginç ve bu karakterler üzerine sayfalarca yazılabilir. Kambei Shimada karakteri bana en ilginç gelen karakterdi bu filmde. çocuğu hırsızın elinden kurtardığı sahnede saçını ustura ile sıfıra vurması -rahip kılığına girmek için- bir samuray için belki de en küçültücü davranışlardan birisiydi. bu meyanda fedekarlığın büyüklüğü anlaşılıyor.

    keza bu tip bir davranışın ne kadar küçültücü bir eylem olduğu Tom Cruise’un baş rolünde oynadığı “son samuray” filminde halk içinde saçları kesilen genç samuray’a uygulanan muamelede görülebilir.

    bu arada filmin çekilme dönemi “Sengoku Period” (16. yy sonlarına doğru) zamanını kapsar. ilk seyrettiğimde filmde tüfek kullanımını garipsemişimdir (filmin çekildiği dönemde japonya’da tüfek oluşu?). bununla birlikte yanlış hatırlamıyorsam japonya’ya “tüfek” girişi 1400’lü yılların sonlarında olmuştur.

  6. ellerine sağlık kusagami.

    slow motion demişken… calderon’a katılıyorum. sam peckinpah, filmlerinde bu tekniği kullandığı için şiddeti stilize ettiği gerekçesiyle eleştirilmişti. wild bunch’ı filan hatırlarsınız… kurosawa ise yedi samuray’da slow motion’ı gerçekten etkili kullanıyor. peckinpah’ta slow motion kullanımı, etkiyi kuvvetlendirmek maksadıyla yapılıyor ve bütün sahneye yayılıyor; yedi samuray’da “kesme”ler yapılarak iki farklı durum yansıtılıyor: ölümün gerçekleştiği sahnede slow motion kullanılırken sahneyi izleyen kalabalığın çekimleri normal kamera hareketleriyle veriliyor. bu iki farklı çekim, mükemmel bir etki yaratıyor.

  7. teşekkür ederim arkadaşlar.

    evet karakterlerin her biri için sayfalar dolusu yazılabilir aslında. aynı şekilde öne çıkan birkaç köylü hakkında da yazı yazılabilir ki sayafalar sığmaz. 207 dakikalık bir film ve kurosawa’nın sinema sanatı oldukça özel bir yere sahip. samuray onuru gerçekten japon sinemasında ayrı yeri olan bir konu. ister samuray sineması olsun ister diğer türlerde olsun etkileri bariz bir şekilde görülmektedir. kurosawa çoklu kamera tekniğini daha çok oyuncunun hangi kameranın çektiğini düşünmemesini sağlamak için kullanırdı ancak bu filmde daha çok heyacanlandırmak ve bu epik destanın etkisini yüceltmek için kullanmış.

  8. Kalemine sağlık. Genç samurayın köylü kızıyla buluştuğu sahnelerde çalan hüzünlü müzik hala kulaklarımda çınlıyor…

  9. Filmi zaten biliyoruz.
    Yazı harika, yazı!
    Hatta yorumları okumak bile doyurucu.
    Kusagami ellerine sağlık!

  10. Samuraylar sadece savaşçı değiller, o günkü feodal şartların ahlaki giysilerini de kuşanmış durumdalar, tıpkı zırhları ve kılıçları gibi. Eline sağlık.

  11. samuraylar, yeniçeriler… farklı giyim, farklı kılıç, ama ruh aynı. gurur, onur, haysiyet, şeref, özgürlük, bunlar için ölürler.

  12. İzleyip de unutamadığım Kurosawa filmlerinden. Basit bir köylüleri koruma meselesi öykünün belki çıkış noktası ama filmin tamamı destansı bir yoğunlukla yüklü. Bu da Kurosawa’nın mahareti ile açıklanabilir.

  13. muhteşem. ellerine sağlık.

Bir Cevap Yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir